بمرد رستم زال و زتن غبار گذاشت

خوشا کسی که چو رو کرد سوی او دنیا

بدا کسی که طلب کرد و دل بدنیا بست

گذاشت هر که به جز کرد گار حسرت بود

فلک نگردد الا بمدعای کسی

چو اختیار ندادند بنده را در کار

چو فیض هر که بدنیا نبست دل جان برد