چون توان بود در آنجای که آسایش نیست

چه دهی دل بسرائی که دل از وی بکند

هر که او عاقبت اندیش بود دل ننهد

نعمت دینی دون هیچ نگیرد دستت

مال و جاهی که بر آن روز بروز افزائی

خویشتن را بفسون و حیل آراسته است

هر که را زینت این زال دل از جا ببرد

دست مشاطه نیارد رخ دنیا آراست

هست زندان خردمند و بهشت نادان

هر چه در دین کندت سود بجا آور زود

طاعت حق کن و بگذر ز شمار طاعت

منشین شاد و مجو خاطر جمع و دل خوش