عشق بیچون تو یارب در دل من چون نشست

گشت عالم را سراپا جای گنجایش نیافت

اینقدر دانم که جا کرده است در ویرانه ام

پادشاه عشق بر ملک خرد تا دست یافت

هر خردمندی که بوئی از می عشقش شنید

جویها از چشم خونبارم روان شد هر طرف

اشک تا سر کرد از چشمم بدورم شد محیط

چرخ هر چند از ترحم مهربانی بیش کرد

در غزل فکری نباید کرد چندان فیض را