بی نیاز از بندگان لطف الهم کرده است

کهربای عشق ایزد برگ کاهم کرده است

سینه ام گر صاف بینی اشک و آهم کرده است

آنکه روی خویشتن را قبله گاهم کرده است

آنکه او بر درگه خود خاک راهم کرده است

آنکه از ریب المنون خود را پناهم کرده است

آنکه خوار او شدن عزت پناهم کرده است

رنجة سنگ حوادث دست جاهم کرده است

معرفت از پوست پشمی در کلاهم کرده است