باور نداشتم که در آن تنگنای غم، رحم آورد به زاری و عجز و نیاز من

او بود و عشق بود و صفا بود و آرزو، می ریخت گویی از در و دیوار بوی عشق

در چشم دلفریبش، غوغای شوق بود، غوغای شوق بود و جوانی و آرزو

پیشانی اش : سپیدهٔ صبح امید بود، زیباتر از سپیده و روشن تر از امید!

آن جا که اشتیاق شرر زد به تار و پود، آن جا که دل کشید، به صد التهاب، آه

آغوش باز کردم و در بر گرفتمش، با خرمنی شکوفه تر روبه رو شدم

گلبرگ گونه های دل افروز او ز شرم، چون گونه های لاله تبدار می نمود

او بود و عشق بود و صفا بود و آرزو، لبخند شوق بود و تمنای بوسه بود

چون شبنمی که لغزد بر چهر یاسمن، لغزید روی گونهٔ او اشک شرم او

دل ها تپید و راه نظر بست اشک شوق، بر جان بی شکیب، شرار تب اوفتاد