تویی تویی به خدا، این که از دریچه ی ماه؛ نگاه می کند از مهر و با منش سخن است

تویی تویی به خدا، این تویی که در دل شب، مرا به بال محبت به ماه می خوانی،

تویی تویی به خدا، این دگر خیال تو نیست؛ خیال نیست به این روشنی و زیبایی.

تویی تویی به خدا این حرارت لب توست، به روی گونهٔ سوزان و دیدهٔ تر من،

تویی تویی به خدا، دلنشین چو رویایی، تویی تویی به خدا، دلربا چو مهتابی،

تویی تویی به خدا، عشق و آرزوی منی، به سینه تا نفسی هست بی قرار توام!

منم منم به خدا، این منم که در همه حال، چو طفل گم شده مادر به جستجوی توام!

منم منم به خدا، اینکه در لباس نسیم، برای بردن تو باز می کند آغوش،

منم منم به خدا، که شب همه شب، به بام قصر تو پا می نهم به بیم و امید

منم منم به خدا، سایهٔ تو نیست منم؛ نگاه کن، منم ای گل، که با تو همراهم!

منم منم به خدا، این منم که سینهٔ کوه؛ به تنگ آمده از اشک و آه و زاری من

من و توایم که در اشتیاق می سوزیم؛ من و توایم که در انتظار فرداییم