آن روزها، که کودک ِ خود را

بر سینه می فشردی،

می گفتی:

- «روزی، تمام مردم این شهر

از تو، به نام ِ شاعر ما نام می برند

شعرِ تو را به خاطرِ احساس پاک تو

در برگ برگ ِ دفتر دل ها می آورند.

آن باور، آن یقین

آن انتظار شیرین،

اینک به گُل، به بار نشسته است.

تنها نه در تمامی این شهر،

در جای جای گیتی،

مردم برای کودک تو دست می زنند.

گل می پراکنند.

گلبانگِ زنده باد، به افلاک رفته است

تالار پر شده است ز فریاد ِ آفرین

مادر!

بیا ببین!

*

با این که سال هاست

دست دراز مرگ

جسم تو را به خاک بیابان سپرده است

اما روان تو

هر جا که من سرود و سخن ساز می کنم

پروانه وار، هر سو

پرواز می کند

بر روی من ــ چو عهد دلاویز کودکی ــ

لبخند می زند.

لبخند نازنین تو، گل می کند نثار

همراه ِ آن دو دیده ی از شوق اشکبار

گل های سرافرازی

گل های افتخار ...