من و شب هر دو بر بالین این بیمار بیداریم.

من و شب هر دو حال درهم آشفته ای داریم.

پریشانیم، دلتنگیم

به خود پیچیده تر، از بغض خونین شباهنگیم.

هوا: دَم کرده، خون آلود، آتش خیز، آتش ریز،

به جانِ این فرو غلتیده درخون

آتش تب تیز !

تنی اینجا به خاک افتاده

پرپر می زند در پیش چشم من

که او را دشنه آجین کرده دست دوست یا دشمن

وگر باور توانی کرد دست دوست با دشمن!

*

جهان بی مهر می ماند که می میرد مسیحایی

نگاهی می شود ویران که می ارزد به دنیایی

*

من این را نیک می دانم، که شب را، ساعتی دیگر،

فروزان آفتابی هست

چون لبخند گل پیروز.

شب آیا هیچ می داند گر این بدحال،

نماند تا سحرگاهان

- زبانم لال،

جهان با صد هزاران آفتاب و گل،

دگر در چشم من تاریک تاریک است

چون امروز