گل غم در دلم شکفت به ناز

گل او هم به خنده ای وا شد

گل غم را از آن نصیبی بود

رشتهٔ عمرِ ما به هم پیوست

گفتم این گل ز غصه خواهد مُرد

گفتم او را چو من شکستی هست

آه از این بخت بد چه بینم آه

هر نفس تازه روتر از پیش است

گل گلزار او همین غم بود

که بهارش خزان نخواهد داشت