این جامهٔ عاریت به دور افکن؛ وین بادهٔ جانگزا به کامت ریز

پیمانه ز دست مرگ می گیرم، می لرزم و با هراس می نوشم

لب بر لب من نهاده کژدم ها، بازیچهٔ مار و طعمهٔ مورم

واماندهٔ مار و مور و کژدم را، می کاود و زوزه می کشد کفتار

روید ز نسیم مرگ خاری چند، پوشد رخ آن مغاک وحشت زا

وز خاطر روزگار بی انجام، این قصه دردناک خواهد شد

بر سینهٔ سرد گور باید خفت، هر لحظه به مار بوسه باید داد

ده روزهٔ عمر با همه تلخی؛ انصاف اگر دهیم، شیرین است

من روزی اگر به مرگ رو کردم، از کردهٔ خویشتن پشیمانم

تا مرگ نیامدست برخیزم، در دامن زندگی بیاویزم