آن سوی صحرا

ــ پشت سنگستان مغرب ــ

در شعله های واپسین می سوخت خورشید.

وز بازتاب سرخ غمگین درین سوی

می سوخت از نو «تخت جمشید»!

*

من بودم و رویای دورِ آن شبیخون

وان سرخی بیمار گون

آرام آرام

شد آتش و خون!

تاریکی و توفان و تاراج

پرواز مشعل ها، هیاهوی سواران

موج بلند شعله

تا اوج ستون ها

فریاد ره گم کردگان در جنگل دود!

دود در آتش ماندگان، بی حرفِ بدرود

از هم فروپاشیدن ایوان و تالار

در هم فرو پیچیدن دروازه دیوار!

*

بر روی بام و پله، در دالان و دهلیز

بیداد خنجرهای خونریز

غوغای جنگ تن به تن بود

اوج شکوه شرق گرم سوختن بود!

دود سیاهش بی امان در چشم من بود.

بر نقش دیواری ــ در آن هنگامه ــ دیدم

تندیس پاک اورمزد افتاده بر خاک

شمشیر دست اهریمن بود!

کم کم نهیب شعله ها کوتاه می شد!

شب ــ مثل خاکستر ــ فرو می ریخت خاموش

در پرتو لرزان مهتاب

سنگ و ستونهای به خاک افتاده، از دور

اردوی سربازان خسته

روح پریشان زمان، اینجا و آنجا

چون سایه، بر بالین مجروحان نشسته

بهتی به بغض آمیخته،

در هر گلویی راه بر فریاد بسته

چشم جهان

ــ ماه ــ

تا جاودان بیدار می ماند

من بازمی گشتم شکسته