تو تنها دری هستی،ای همزبان قدیمی

که در زندگی بر رخم باز بوده ست.

تو بودیّ و لبخند مهر تو، گر روشنایی

به رویم نگاهی گشوده ست.

مرا با درخت و پرنده،

نسیم و ستاره،

تو پیوند دادی.

تو شوق رهایی،

به این جانِ افتاده در بند، دادی.

*

تو آ غوشِ همواره بازی

بر این دستِ همواره بسته

تو نیروی پرواز و آواز من، بر فرازی

ز من نا گسسته.

*

تو دروازه ی مهر و ماهی!

تو مانند چشمی،

که دارد به راهی نگاهی

تو همچون دهانی، که گاهی

رساند به من مژده ی دلبخواهی.

*

تو افسانه گو، با دل تنگ من، از جهانی

من از بادهء صبح و شام تو مستم

وگرچند، پیمانه ای کوچک، از آسمانی

*

تو با قلب کوچه،

تو با شهر، مردم،

تو با زندگی همنفس، همنوایی

تو با رنج آن ها

که این سوی درهای بسته،

به سر می برند آشنایی.

*

من اینک، کنار تو، در انتظارم

چراغِ امیدی فرا راه دارم.

گر آن مژده ای همزبان قدیمی

به من در رسانی

به جان تو،

جان می دهم، مژدگانی.