با دیدگان بسته، در تیرگی رهایم

پر کرد سینه ام را فریاد بی شکیبم

شب را بدین سیاهی، کی دیده مرغ و ماهی

سرگشته در بیابان، هر سو دوم شتابان

بر توده های نعش است پایی که می گذارم

در ماتم عزیزان، چون ابر اشک ریزان

آن همرهان کجایند؟ این رهزنان کیانند

سیلابه های درد است رمزی که می نویسم

چون نای بینوا، آه، خاموش و خسته گویی

ای همنشین دیرین، باری بیا و بنشین

شب ها برای باران گویم حکایت خویش

دیدم که زردرویی از من نمی پسندی

روزی از این ستمگاه خورشیدوار بگذر