گفته بود پیش از این ها:

دوستی ماند به گل

دوستان را هر سخن، هرکار، بذر افشاندن است

در ضمیر یکدگر

باغ گل رویاندن است

گفته بودم: آب و خورشید و نسیمش مهر هست

باغبانش، رنج تا گل بردمد

گفته بودم گر به بار آید درست

زندگی را چون بهشت

تازه، عطرافشان و گل باران کند

گفته بودم، لیک، با من کس نگفت

خاک را از یاد بردی!

خاک را

لاجرم یک عمر سوزاندی دریغ

بذرهای آرزویی پاک را

آب و خورشید و نسیم و مهر را

زانچه می بایست افزون داشتم

شوربختی بین که با آن شوق و رنج

« در زمین شوره سنبل» کاشتم!

- گل؟

چه جای گل، گیاهی برنخاست

در پی صد بار بذرافشانی ام

باغ من، اینک بیابان است و بس

وندر آن من مانده با حیرانی ام!

پوزشم را می پذیری،

بی گمان

عشق با این اشک ها

بیگانه نیست

دوستی بذری ست، اما هر دلی

درخور پروردن این دانه نیست.