وگر ــ هر لحظه ــ رنگی تازه گیری، به غیر از « زهر شیرینت » نخوانم.

شراب جام خورشیدی، که جان را، نشاط از تو، غم از تو، مستی از توست.

دلت آخر به سرگردانیم سوخت، نگاهم را به زیبایی گشودی

ولی ما دل به او بستیم و دیدیم، که این زهر است، اما! نوشداروست...!

از آن شادم که در هنگامة درد؛ غمی شیرین دلم را می نوازد.

وگر عمرم به ناکامی سرآید؛ ترا دارم که؛ مرگم زندگانی است.