جویبار نغمه می غلتید، گفتی برحریر

مخمل مهتاب بود این یا طنین بال قو؟

نغمه را با سوز دل، این گونه سازش ها نبود

«بانگ نی» می گشت تا دمساز او

در شب تاریک دوران، بی گمان

برگ گل بود آن چه می افشاند بر ما یا غزل

لطف را آموخته، چون دفتر گل از «صبا»

این نسیم از کوی جانان بوی جان آورده بود

تا که می گرداند راه « کاروان » از « دیلمان»

تا نپنداری که عمری گل به دامن بود و بس

با تو پیوسته ست، اینک، با تو، ای «آه ، سحر»

ما به آغوش تو بسپردیم جان پاک او

بعد ازین هر گل که از خاک بنان سر برزند

اهل دل در ماتمش با چشم گریان مانده اند

دل به آواز بنان بسپار کز کار جهان