چه کهتر چه از تخمهٔ پهلوان

همی ساختی راه درمان شاه

مران اژدها را خورش ساختی

دو مرد گرانمایه و پارسا

دگر نام گرمایل پیشبین

سخن رفت هر گونه از بیش و کم

وزان رسمهای بد اندر خورش

بباید بر شاه رفت آوری

ز هر گونه اندیشه انداختن

یکی را توان آوریدن برون

خورشها و اندازه بشناختند

گرفت آن دو بیدار دل در نهان

به شیرین روان اندر آویختن

گرفته دو مرد جوان راکشان

ز بالا به روی اندر انداختند

پر از خون دو دیده پر از کینه سر

ز کردار بیداد شاه زمین

جزین چاره ای نیز نشناختند

بیامیخت با مغز آن ارجمند

نگر تا بیاری سر اندر نهفت

ترا از جهان دشت و کوهست بهر

خورش ساختند از پی اژدها

ازیشان همی یافتندی روان

بران سان که نشناختندی که کیست

سپردی و صحرا نهادند پیش

که ز آباد ناید به دل برش یاد

چنان بد که چون می بدش آرزوی

به کشتی چو با دیو برخاستی

به پرده درون بود بی گفت گوی

نه بر رسم دین و نه بر رسم کیش