پسر بد مراو را یکی هوشمند

بیامد به تخت پدر بر نشست

همه موبدان را ز لشکر بخواند

چنین گفت کامروز تخت و کلاه

جهان از بدیها بشویم به رای

ز هر جای کوته کنم دست دیو

هر آن چیز کاندر جهان سودمند

پس از پشت میش و بره پشم و موی

به کوشش ازو کرد پوشش به رای

ز پویندگان هر چه بد تیزرو

رمنده ددان را همه بنگرید

به چاره بیاوردش از دشت و کوه

ز مرغان مر آن را که بد نیک تاز

بیاورد و آموختن شان گرفت

چو این کرده شد ماکیان و خروس

بیاورد و یکسر به مردم کشید

بفرمودشان تا نوازند گرم

چنین گفت کاین را ستایش کنید

که او دادمان بر ددان دستگاه

مر او را یکی پاک دستور بود

خنیده به هر جای شهرسپ نام

همه روزه بسته ز خوردن دو لب

چنان بر دل هر کسی بود دوست

سر مایه بد اختر شاه را

همه راه نیکی نمودی به شاه

چنان شاه پالوده گشت از بدی

برفت اهرمن را به افسون ببست

زمان تا زمان زینش برساختی

چو دیوان بدیدند کردار او

شدند انجمن دیو بسیار مر

چو طهمورث آگه شد از کارشان

به فر جهاندار بستش میان

همه نره دیوان و افسونگران

دمنده سیه دیوشان پیشرو

جهاندار طهمورث بافرین

یکایک بیاراست با دیو چنگ

ازیشان دو بهره به افسون ببست

کشیدندشان خسته و بسته خوار

که ما را مکش تا یکی نو هنر

کی نامور دادشان زینهار

چو آزاد گشتند از بند او

نبشتن به خسرو بیاموختند

نبشتن یکی نه که نزدیک سی

چه سغدی چه چینی و چه پهلوی

جهاندار سی سال ازین بیشتر

برفت و سرآمد برو روزگار