ز گفتار دهقان یکی داستان

ز موبد برین گونه برداشت یاد

غمی بد دلش ساز نخچیر کرد

سوی مرز توران چو بنهاد روی

چو نزدیکی مرز توران رسید

برافروخت چون گل رخ تاج بخش

به تیر و کمان و به گرز و کمند

ز خاشاک وز خار و شاخ درخت

چو آتش پراگنده شد پیلتن

یکی نره گوری بزد بر درخت

چو بریان شد از هم بکند و بخورد

بخفت و برآسود از روزگار

سواران ترکان تنی هفت و هشت

یکی اسپ دیدند در مرغزار

چو بر دشت مر رخش را یافتند

گرفتند و بردند پویان به شهر

چو بیدار شد رستم از خواب خوش

بدان مرغزار اندرون بنگرید

غمی گشت چون بارگی را نیافت

همی گفت کاکنون پیاده دوان

چه گویند گردان که اسپش که برد

کنون رفت باید به بیچارگی

کنون بست باید سلیح و کمر

همی رفت زین سان پر اندوه و رنج