ببستند شبگیر بر پیل کوس

سپه برنشاند و بنه برنهاد

شمرده به لشکر گه آمد سوار

که از گرد ایشان هوا تیره گشت

بپوشید گیتی به نعل و به پیل

بجوشید دریا ز آواز کوس

شده چون شب و روز گشته نهان

چو آتش پس پردهٔ لاجورد

سپرهای زرین و زرینه کفش

برآمد ببارید زو سندروس

تو گفتی سپهر و ثریا نبود

بشد خاک و سنگ از جهان ناپدید

به سهراب گفتند کامد سپاه

به باره بیامد سپه بنگرید

سپاهی که آن را کرانه نبود

دلش گشت پربیم و دم درکشید

که اندیشه از دل بباید سترد

یکی مرد جنگی و گرزی گران

گر ایدون که یاری دهد هور و ماه

سرافراز نامی ندانم کسی

کنم دشت را همچو دریای آب

فرود آمد از باره شاداب دل

نکرد ایچ رنجه دل از کارزار

کشیدند بر دشت پیش حصار

نماند ایچ بر دشت و بر کوه جای