برانگیخت آن باره را پهلوان

بدید آن بر پهلوان سپاه

بر او نشسته بسی رهنمون

نهاده بر خویش گوپال و رخت

پرستنده بر پای پیشش پسر

درخت و گیا بود و هم جویبار

و یا آفتاب سپیده دمست

نه از نامداران پیشی شنید

نتابد بپیچد سر از کارزار

دل زال و رودابه پیچان کنم

فروهشت زان کوهسار بلند

خروشیدن سنگ خارا شنید

یکی سنگ غلتان شد از کوهسار

زواره همی کرد زین گونه شور

ز گردش بر کوه تاریک شد

زواره برو آفرین کرد و پور

چو دید آن بزرگی و کردار اوی

کند با چنین نامور کارزار

همان به که با او مدارا کند

همه شهر ایران بگیرد به چنگ

پراندیشه از کوه شد باز جای

وزان راه آسان سر اندر کشید

هم انگه تهمتن بدیدش به راه

من ایدون گمانم که گشتاسپیست

به نخچیرگه هرک بد بیش و کم

بپرسیدش و نیکویها فزود

نگویی نیابی ز من کام خویش

سر راستان بهمن نامدار

ز دیر آمدن پوزش اندر گرفت

خود و نامداران خسروپرست

ز شاه و ز ایرانیان برفزود

چو آتش برفت از در شهریار

به فرمان فرخنده شاه بلند

اگر بشنود پهلوان سوار

برآنم که برتر ز خورشید و ماه

پس انگه جهان زیر فرمان تست

یکی گور بریان بیاورد گرم

گذشته سخنها برو کرد یاد

وزان نامداران کسان را نخواند

که هر بار گوری بدی خوردنیش

نظاره بروبر سرافراز مرد

نبد خوردنش زان او ده یکی

ز بهر خورش دارد این پیشگاه

چرا رفتی اندر دم هفتخوان

چو خوردن چنین داری ای شهریار

سخن گوی و بسیار خواره مباد

به کف بر نهیم آن زمان جان خویش

که مردی نشاید ز مردان نهفت

وزو یاد مردان آزاده کرد

که برگیر ازان کس که خواهی تو یاد

زواره نخستین دمی درکشید

به تو شاد بادا می و میگسار

دل آزار کرده بدان می درنگ

ازان خوردن و یال و بازوی و کفت

همی راند بهمن بر نامدار

از اسفندیار آن یل نیک نام