به شبگیر هنگام بانگ خروس

چو پیلی به اسپ اندر آورد پای

همی رفت تا پیشش آمد دو راه

دژ گنبدان بود راهش یکی

شترانک در پیش بودش بخفت

همی چوب زد بر سرش ساروان

جهان جوی را آن بد آمد به فال

بدان تا بدو بازگردد بدی

بریدند پرخاشجویان سرش

غمی گشت زان اشتر اسفندیار

چنین گفت کانکس که پیروز گشت

بد و نیک هر دو ز یزدان بود

وزانجا بیامد سوی هیرمند

بر آیین ببستند پرده سرای

شراعی بزد زود و بنهاد تخت

می آورد و رامشگران را بخواند

به رامش دل خویشتن شاد کرد

چو گل بشکفید از می سالخورد

به یاران چنین گفت کز رای شاه

مرا گفت بر کار رستم بسیچ

به کردن برفتم برای پدر

بسی رنج دارد به جای سران

همه شهر ایران بدو زنده اند

فرستاده باید یکی تیز ویر

سواری که باشد ورا فر و زیب

گر ایدونک آید به نزدیک ما

به خوبی دهد دست بند مرا

نخواهم من او را به جز نیکویی

پشوتن بدو گفت اینست راه