کمان برگرفتند و تیر خدنگ

ز پیکان همی آتش افروختند

دل شاه ایران بدان تنگ شد

چو او دست بردی به سوی کمان

به رنگ طبرخون شدی این جهان

یکی چرخ را برکشید از شگاع

به تیری که پیکانش الماس بود

چو او از کمان تیر بگشاد شست

بر رخش ازان تیرها گشت سست

همی تاخت بر گردش اسفندیار

فرود آمد از رخش رستم چو باد

همان رخش رخشان سوی خانه شد

به بالا ز رستم همی رفت خون

بخندید چون دیدش اسفندیار

چرا گم شد آن نیروی پیل مست

کجا رفت آن مردی و گرز تو

گریزان به بالا چرا برشدی

چرا پیل جنگی چو روباه گشت

تو آنی که دیو از تو گریان شدی

زواره پی رخش ناگه بدید

سیه شد جهان پیش چشمش به رنگ

تن مرد جنگی چنان خسته دید

بدو گفت خیز اسپ من برنشین

بدو گفت رو پیش دستان بگوی

نگه کن که تا چارهٔ کار چیست

که گر من ز پیکان اسفندیار

چنان دانم ای زال کامروز من

چو رفتی همی چارهٔ رخش ساز

زواره ز پیش برادر برفت

به پستی همی بود اسفندیار

به بالا چنین چند باشی به پای

کمان بفگن از دست و ببر بیان

پشیمان شو و دست را ده به بند

بدین خستگی نزد شاهت برم

وگر جنگ جویی تو اندرز کن

گناهی که کردی ز یزدان بخواه

مگر دادگر باشدت رهنمای

چنین گفت رستم که بیگاه شد

شب تیره هرگز که جوید نبرد

من اکنون چنین سوی ایوان شوم

ببندم همه خستگیهای خویش

زواره فرامرز و دستان سام

بسازم کنون هرچ فرمان تست

بدو گفت رویین تن اسفندیار

تو مردی بزرگی و زور آزمای

بدیدم همه فر و زیب ترا

به جان امشبی دادمت زینهار

سخن هرچ پذرفتی آن را بکن

بدو گفت رستم که ایدون کنم

چو برگشت از رستم اسفندیار

چو بگذشت مانند کشتی به رود

همی گفت کای داور داد و پاک

که خواهد ز گردنکشان کین من

چو اسفندیار از پسش بنگرید

همی گفت کین را مخوانید مرد

گذر کرد پر خستگیها بر آب

شگفتی بمانده بد اسفندیار

چنان آفریدی که خود خواستی

بدانگه که شد نامور باز جای

ز نوش آذر گرد وز مهر نوش

سراپردهٔ شاه پر خاک بود

فرود آمد از باره اسفندیار

همی گفت زارا دو گرد جوان

چنین گفت پس با پشوتن که خیز

که سودی نبینم ز خون ریختن

همه مرگ راایم برنا و پیر

به تابوت زرین و در مهد ساج

پیامی فرستاد نزد پدر

تو کشتی به آب اندر انداختی

چو تابوت نوش آذر و مهرنوش

به چرم اندر است گاو اسفندیار

نشست از بر تخت با سوک و درد

چنین گفت پس با پشوتن که شیر

به رستم نگه کردم امروز من

ستایش گرفتم به یزدان پاک

که پروردگار آن چنان آفرید

چنین کارها رفت بر دست او

همی برکشیدی ز دریا نهنگ

بران سان بخستم تنش را به تیر

ز بالا پیاده به پیمان برفت

برآمد چنان خسته زان آبگیر

برآنم که چون او به ایوان رسد