چنان بد که ابلیس روزی پگاه

به دیوان چنین گفت کامروز کار

یکی دیو باید کنون نغزدست

شود جان کاووس بیره کند

بگرداندش سر ز یزدان پاک

شنیدند و بر دل گرفتند یاد

یکی دیو دژخیم بر پای خاست

غلامی بیاراست از خویشتن

همی بود تا یک زمان شهریار

بیامد بر او زمین بوس داد

چنین گفت کاین فر زیبای تو

به کام تو شد روی گیتی همه

یکی کار ماندست کاندر جهان

چه دارد همی آفتاب از تو راز

چگونست ماه و شب و روز چیست

دل شاه ازان دیو بی راه شد

گمانش چنان شد که گردان سپهر

ندانست کاین چرخ را مایه نیست

همه زیر فرمانش بیچاره اند

جهان آفرین بی نیازست ازین

پراندیشه شد جان آن پادشا

ز دانندگان بس بپرسید شاه

ستاره شمر گفت و خسرو شنید

بفرمود پس تا به هنگام خواب

ازان بچه بسیار برداشتند

همی پرورانیدشان سال و ماه

چو نیرو گرفتند هر یک چو شیر

ز عود قماری یکی تخت کرد

به پهلوش بر نیزهای دراز

بیاویخت از نیزه ران بره

ازن پس عقاب دلاور چهار

نشست از بر تخت کاووس شاه

چو شد گرسنه تیز پران عقاب

ز روی زمین تخت برداشتند

بدان حد که شان بود نیرو به جای

شنیدم که کاووس شد بر فلک

دگر گفت ازان رفت بر آسمان

ز هر گونه ای هست آواز این

پریدند بسیار و ماندند باز

چو با مرغ پرنده نیرو نماند

نگونسار گشتند ز ابر سیاه

سوی بیشهٔ شیرچین آمدند

نکردش تباه از شگفتی جهان

سیاووش زو خواست کاید پدید

به جای بزرگی و تخت نشست

بمانده به بیشه درون زار و خوار