تهمتن برانگیخت رخش از شتاب

چنین گفت با رخش کای نیک یار

که من شاه را بر تو بی جان کنم

چنان گرم شد رخش آتش گهر

ز فتراک بگشاد رستم کمند

به ترک اندر افتاد خم دوال

و دیگر که زیر اندرش بادپای

بجست از کمند گو پیلتن

ز لشکر هرانکس که بد جنگ ساز

اگر کشته بودند اگر خسته تن

ز پرمایه اسپان زرین ستام

جزین هرچه پرمایه تر بود نیز

میان بازنگشاد کس کشته را

بدان دشت نخچیر باز آمدند

نوشتند نامه به کاووس شاه

وزان کز دلیران نشد کشته کس

بران دشت فرخنده بر پهلوان

سیم را به درگاه شاه آمدند

چنین است رسم سرای سپنج

برین و بران روز هم بگذرد

سخنهای این داستان شد به بن