همی بود بر پای در پیش شاه

هم از ایستادن شتاب آمدش

به تندی یکی بانگ برزد به خشم

کزین پس نبیند کلاه و کمر

نزیبد برو گاه و ننگ و نبرد

ندید اندران سال روی پدر

که او پیش رفتی میان رده

فرستاده آمد به نزدیک شاه

فرستاد قیصر به آباد بوم

سزاوار او جایگه ساختش

که ای مرد بیدار گسترده کام

ازو دور گشتم چنین بی گناه

مگر بخت پژمرده بدرخشدم

که منذر مرا به ز مام و پدر

برآورد ازان آرزو کام اوی

وزان بند بی مایه آزاد گشت

وزان جایگه رفتن آراست نیز

شب تیره چون باد لشکر براند

که رفتیم و ایمن شدیم از هراس

پذیره شدش کودک و مرد و زن

همان نیزه داران پاکیزه رای

ز گرد سپه روز تاریک شد

همی گفت بهرام تیمار و درد

بپرسید گفت اختر شاه چیست

که گیرد ز شوم اخترش نیز یاد

ز کردار ترسم که کیفر برد

بران نیکوی نیکویها فزود

وگر بخشش و کوشش کارزار