چو بهرام و خسرو به هامون شدند

چو خسرو بدید آن دو شیر ژیان

بدان موبدان گفت تاج از نخست

و دیگر که من پیرم و او جوان

بران بد که او پیش دستی کند

بدو گفت بهرام کری رواست

یکی گرزه گاوسر برگرفت

بدو گفت موبد که ای پادشا

همی جنگ شیران که فرمایدت

تو جان از پی پادشاهی مده

همه بی گناهیم و این کار تست

بدو گفت بهرام کای دین پژوه

هم آورد این نره شیران منم

بدو گفت موبد به یزدان پناه

چنان کرد کو گفت بهرامشاه

همی رفت با گرزهٔ گاوروی

یکی زود زنجیر بگسست و بند

بزد بر سرش گرز بهرام گرد

بر دیگر آمد بزد بر سرش

جهاندار بنشست بر تخت عاج

به یزدان پناهید کو بد پناه

بشد خسرو و برد پیشش نماز

نشست تو بر گاه فرخنده باد

تو شاهی و ما بندگان توایم

بزرگان برو گوهر افشاندند

ز گیتی برآمد سراسر خروش

برآمد یکی ابر و شد تیره ماه

نه دریا پدید و نه دشت و نه راغ

حواصل فشاند هوا هر زمان

نماندم نمکسود و هیزم نه جو

بدین تیرگی روز و بیم خراج

همه کارها را سراندر نشیب

کنون داستانی بگویم شگفت