خود و شاه بهرام با رای زن

سخنشان بران راست شد کز یمن

گزین کرد از تازیان سی هزار

به دینارشان یکسر آباد کرد

چو آگاهی این به ایران رسید

بزرگان ازان کار غمگین شدند

ز یزدان همی خواستند آنک رزم

چو منذر به نزدیک جهرم رسید

سراپرده زد راد بهرامشاه

به منذر چنین گفت کای رای زن

کنون جنگ سازیم گر گفت وگوی

بدو گفت منذر مهان را بخوان

سخن گوی و بشنو ازیشان سخن

بخوانیم تا چیستشان در نهان

چو دانسته شد چارهٔ آن کنیم

ور ایدون کجا کین و جنگ آورند

من این دشت جهرم چو دریا کنم

بر آنم که بینند چهر ترا

خردمندی و رای و فرهنگ تو

نخواهند جز تو کسی تخت را

ور ایدونک گم کرده دارند راه

من و این سواران و شمشیر تیز

ببینی بروهای پرچین من

چو بینند بی مر سپاه مرا

همین پادشاهی که میراث تست

سه دیگر که خون ریختن کار ماست

کسی را جز از تو نخواهند شاه

ز منذر چو شاه این سخنها شنید

چو خورشید برزد سر از تیغ کوه

پذیره شدن را بیاراستند

نهادند بهرام را تخت عاج

نشستی به آیین شاهنشهان

ز یک دست بهرام منذر نشست

همان گرد بر گرد پرده سرای

از ایرانیان آنک بد پاک رای

بفرمود تا پرده برداشتند

به شاه جهان آفرین خواندند

رسیدند نزدیک بهرامشاه

به آواز گفتند انوشه بدی

شهنشاه پرسید و بنواختشان