دل آگنده بودش همه برفشاند

به ماهوی سوری کنارنگ مرو

پر از آرزو دل پر از آب چشم

خداوند دانا و پروردگار

خداوند پیل و خداوند مور

که آموزگارش نباید به نیز

وزین پادشاهی بشد رنگ و بوی

ز تیمار بر ما جهان گشت تنگ

نه بوم و نژاد و نه دانش نه کام

همین زاغ پیسه به پیش اندرست

سپه را برین برهم آواز کن

بیایم به نزد تو ای پاک وراد

گزین کرد بینا دل و رای زن