که شاه جهان گشت با خاک جفت

همه سوگواران آن مرز و بوم

تن شاه بردند زان آبگیر

بلند و بزرگیش برتر ز راغ

که ایران نبد پش ازین خویش روم

هم آنکس کزان کار تیمار خورد

چنین بود ماهوی را کام و ارز

ز تخم بزرگان کسی را ندید

شبان زاده را آرزو کردگاه

سخن هرچ بودش به دل در براند

فراز آمد آن روز ننگ و نبرد

همی داد خواهم سرخود بباد

به شمشیر بر من نگردند رام

اگر خویش بد ار پراگنده بود

نه بر مهرم آرام گیرد سپاه

چرا ریختم خون شاه جهان

جهاندار داند که من چون بدم

ازین کار گیتی پر آواز گشت

که بگسستی آن رشتهٔ تار خویش

روان ورا زهر تریاک شد

زبان تیز گردان به شیرین سخن

مرا شاه داد از پی مهتری

چوشب تیره تر شد مرا خواند شاه

که داند به گیتی که برکیست گرد

بود روز کین تاجت آید به کار

همانا که هست این ز تازی نهان

نگه دار هم زین نشان راه من

به فرمان او بر نشینم به گاه

که داند که این راستست از دروغ

تو دستوری و بر تو بر نیست مه

وزین گونه چندین سخنها براند

به شوخی ورا سر بریدن سزاست

سخن گر درستست گر نادرست

به افسون خراسانش آمد بدست

منم گفت با مهر شاه جهان

ستاره نظاره برو ای شگفت

فرستاد بر هر سوی لشکری

بدانسان که از گوهر او سزید

خردمند را سرنگونسارکرد

پدید آمد از هر سوی کاستی

دل مرد بی تن شد آراسته

سر دوده خویش پرباد کرد

ابا لشکری جنگ سازان نو

جهان دیده ای نام او گرستون

چنان ساخته لشکری جنگجوی

بباید گرفتن بدین مهر و تاج

که سالار بد او بر این هفت گرد

کزو تیره شد بخت ایران زمین