فروزنده شد تاج گیتی فروز

که دادی فلک را به شمشیر دل

ز بحرین و از کرد وز پارسی

سپاهی ز اندازه بیش اندرون

کرا بود با او پی و پا و پر

کجا نوشه بد نام آن نوبهار

همه طیسفون گشت پر گفت وگوی

که دانا نبودند و دانش پذیر

ز اندیشگان دل به خون در نشاند

تو گفتی که نرسیست با تاج و گاه

که دختش همی مملکت را سزید

مهی وش کیی گشت خورشیدفش

ده و دو هزار از یلان برگزید

به پیش اندرون مرد صد رهنمون

برفتند گردان خسروپرست

میان کیی تاختن را بببست

سرافراز طایر هژبر ژیان

چو طایر چنان دید بنمود پشت

ازیشان گرفتند چندی اسیر

برفتند آن ماندگان زان سپس

خروش آمد از کودک و مرد و زن

که بر مور و بر پشه بربست راه

در جنگ و راه گریزش نیافت

سپه را به دژ بر علف تنگ بود