یکی دختری بود پوران بنام

بران تخت شاهیش بنشاندند

چنین گفت پس دخت پوران که من

کسی راکه درویش باشد ز گنج

مبادا ز گیتی کسی مستمند

ز کشور کنم دور بدخواه را

نشانی ز پیروز خسرو بجست

خبر چون به نزدیک پوران رسید

ببردند پیروز راپیش اوی

ز کاری که کردی بیابی جزا

مکافات یابی ز کرده کنون

ز آخر هم آنگه یکی کره خواست

ببستش بران باره بر همچوسنگ

چنان کرهٔ تیز نادیده زین

سواران به میدان فرستاد چند

که تا کره او را همی تاختی

زدی هر زمان خویشتن بر زمین

چنین تا برو بر بدرید چرم

سرانجام جانش به خواری به داد

همی داشت این زن جهان را به مهر

چو شش ماه بگذشت بر کار اوی

به یک هفته بیمار گشت و بمرد

چنین است آیین چرخ روان