چو بر گاه رفت اورمزد بزرگ

جهان را همی داشت با ایمنی

نخست آفرین کرد بر کردگار

شب و روز و گردان سپهر آفرید

ازویست پیروزی و فرهی

همیشه دل ما پر از داد باد

ستایش نیابد سر سفله مرد

همان نیز با مرد بدخواه رای

ز بخشش هرانکس که جوید سپاس

ستاننده گر ناسپاست نیز

هراسان بود مردم سخت کار

وگر سستی آرد به کار اندرون

گر از کاهلان یار خواهی به کار

نگر خویشتن را نداری بزرگ

چو بدخو شود مرد درویش خوار

همه ساله بیکار و نالان ز بخت

وگر بازگیرند ازو خواسته

به بی چیزی و بدخویی یازد اوی

نه چیز و نه دانش نه رای و هنر

شما را شب و روز فرخنده باد

برو مهتران آفرین ساختند

چو نه سال بگذشت بر سر سپهر

غمی شد ز مرگ آن سر تاجور

چنان نامور مرد شیرین سخن

چنین بود تا بود چرخ روان

چهل روز سوکش همی داشتند

به چندین زمان تخت بیکار بود

نگه کرد موبد شبستان شاه

سر مژه چون خنجر کابلی

مسلسل یک اندر دگر بافته

پری چهره را بچه اندر نهان

چهل روزه شد رود و می خواستند

به سر برش تاجی برآویختند

چهل روز بگذشت بر خوب چهر

ورا موبدش نام شاپور کرد

تو گفتی همی فره ایزدیست

برفتند گردان زرین کمر

چو آن خرد را سیر دادند شیر

چهل روزه را زیر آن تاج زر