که تیره شد آن فر شاهنشهی

به زاری بریدند و برگشت کار

از ایران برآمد یکی های وهوی

همه دیده پر خون همه جامه چاک

زبان شاه گوی و روان شاه جوی

رخان پر ز خون و سران پر ز گرد

گوا تاجدارا مها مهترا

سر تاجداران و پشت مهان

زمین خون شاهان ببوید همی

نگون دارد از شرم خورشید سر

به خون پدر سوگواری کنیم

زمین نعل اسپ ورا بنده بود

بریدند با نامدار انجمن

به کین جستن آیید و دشمن کشید

ز دیده فرو باردی خون به مهر

همه جامهٔ ناز بیرون کنید

نباشد پر از آب و دل پر ز خشم

چو بر آتش تیز بریان شدند

نبیند نیام مرا تیغ تیز

سنان دار نیزه درخت منست

یکی ترگ تیره سرم را کلاه

همی چون دو چشمم به جوی آب نیست

درخشنده بادا میان مهان

دل ارمیده بادا به آیین و دین

برینیم و گردن ورا داده ایم

به ساری سران آگهی یافتند

پر از بیم گشتند از افراسیاب

که ای پرمنش مهتر نیک نام

همه یک به یک مر ترا بنده ایم

به جایست با شاه کابلستان

چو خراد و کشواد لشکرشکن

ندارند از ایران چنین دست باز

به چشم اندر آرند نوک سنان

دلش گردد از بستگان پرشتاب

به خاک اندر آرد ز بهر کلاه

مر این بستگان را گشاید ز بند

زبان برگشاییم پیش مهان

همان پیش یزدان نیایش کنیم

کزین گونه گفتار کی درخورد

بجوشد سر مرد آهرمنی

که با من نگردد برادر به کین

یکی لشکر آرد بر ما به جنگ

به دستان سپارم شما را همه

سرم را ز نام اندرآرم به ننگ

بروی زمین برنهادند روی

نوندی ز ساری برون تاختند

بیاورد ازان نامداران پیام

شد اغریرث پر خرد یار ما

بران برنهادیم یکسر سخن

بیایند و جویند با وی نبرد

ز آمل گذارد سپه را به ری

تن یک جهان مردم آید رها

سراینده در پیش دستان رسید

پیام یلان پیش ایشان براند

پلنگان جنگی و نام آوران

به مردی سیه کرده در جنگ دل

به خورشید گردن برافراختن

منم گفت یازان بدین داد دست

که خرم بدی تا بود ماه و سال

ز زابل به آمل نهادند روی

خبر شد به اغریرث نیک خواه

بزد نای رویین و لشکر براند

پدید آمد آن بندها را کلید

ز ساری سوی زابلستان بتاخت

که برگشت گشواد با فرهی

سراینده را جامهٔ خویش داد

پذیره شدش زال زر چون سزید

کجا مانده بودند در چنگ شیر

به سر خاک بر کرد و بگریست زار

بیاراست ایوانهای بلند

که با تاج و با تخت و افسر بدند

شد از خواسته بی نیاز آن سپاه