فرستاده نزدیک دستان رسید

سوی گرد مهراب بنهاد روی

چو مهراب را پای بر جای دید

به دل گفت کاکنون ز لشکر چه باک

پس آنگه سوی شهر بنهاد روی

به مهراب گفت ای هشیوار مرد

کنون من شوم در شب تیره گون

شوند آگه از من که بازآمدم

کمانی به بازو در افگند سخت

نگه کرد تا جای گردان کجاست

بینداخت سه جای سه چوبه تیر

چو شب روز شد انجمن شد سپاه

بگفتند کاین تیر زالست و بس

چو خورشید تابان ز بالا بگشت

به شهر اندرون کوس با کرنای

برآمد سپه را به هامون کشید

سپاه اندرآورد پیش سپاه

خزروان دمان با عمود و سپر

عمودی بزد بر بر روشنش

چو شد تافته شاه زابلستان

یکی درع پوشید زال دلیر

بدست اندرون داشت گرز پدر

بزد بر سرش گرزهٔ گاورنگ

بیفگند و بسپرد و زو درگذشت

شماساس را خواست کاید برون

به گرد اندرون یافت کلباد را

چو شمشیرزن گرز دستان بدید

کمان را به زه کرد زال سوار

بزد بر کمربند کلباد بر

میانش ابا کوههٔ زین بدوخت

چو این دو سرافگنده شد در نبرد

شماساس و آن لشکر رزم ساز

پس اندر دلیران زاولستان

چنان شد ز بس کشته در رزمگاه

سوی شاه ترکان نهادند سر

شماساس چون در بیابان رسید

که از لشکر ویسه برگشته بود

به هم بازخوردند هر دو سپاه

بدانست قارن که ایشان کیند

بزد نای رویین و بگرفت راه

ازان لشکر خسته و بسته مرد

گریزان شماساس با چند مرد