خروشان و جوشان ز چرخ بلند

یکی روستا دید نزدیک شهر

نشستنگه شاد مرد جوان

نهان گشته زو چشمهٔ آفتاب

پر از درد پیچان و تیره روان

غم آمد مرا بهره زین روزگار

ندانم چرا بر سرم بد رسد

گذر کرد بر وی که او بود مه

به زیر زنخ دست کرده ستون

چرایی پر از درد و تیره روان

بوی شاد یکچند مهمان من

سر تیر مژگانت بی نم شود

نژاد تو از کیست با من بگوی

کزین پرسش اکنون ترا چیست رای

کزان تخمه کس در جهان نیست خرد

همی رفت با نامور کدخدای

به مهمان بیاراست ایوان خویش

زمانی به ناکام نگذاشتش

برین کار بر ماهیان برگذشت