وزیشان بدش روز تاریکتر

که پور جهاندار مهراس بود

تو گفتی که خون بر سر خامه کرد

کنون روز آسایش آمد بسر

گروگان ازان مرز چندی سران

بیاید کند کشورت را چو دست

به زهر آب در زد سر خامه را

نبودی به روم اندرون سربسر

شما شاد باشید زان مرز و بوم

که نزد شما یافت او زینهار

و گر کوه آهن همان یکتنست

که من بین درازی نمانم سخن

ز الیاس و آن دام کو گسترید

که این اژدها نیست کاید به دام

ز آلودن زهر پیچان شود

جهانجوی را خون به چشم آورد

ازو چند پیچد به دشت نبرد

چو بشنید زان گونه بازارشان

همی روم را همچو پیرایه ای

چو اسپ افگند پیل رویین تن است

و گرنه مبر اندرین آب روی

بسازیم با او یکی خوب رای

سخن با هزینه برافشانمش

چرا باید و چیست این گفت و گوی

ندارم ز مرز خزر هیچ باک

ز میرین و اهرن بود یاد کرد

برآرند کژی و آهرمنی

نگهبان من باش با یک پسر

چو من با سپاه اندر آیم ز جای

نه چندن بزرگی و تخت و کلاه

به ابر اندر آرم زنم بر زمین

چو زرین سپر می نمود اندر آب

همی گرد بر شد سوی چرخ راست

که اکنون جدا کن سپاه از نهفت

گوان و یلان را به هامون کشید

چو سرو بلند از بر کوهسار

ز هامون به ابر اندر آورد گرد

چنان گردش چنگ و گوپال اوی

که بفریبد ان رای تاریک اوی

ز قیصر بدین گونه سر کم فراز

بهارش تویی نامدارش تویی

چه داری چنین بر لب آورده کف

پذیره درآید سبک تر ز گرد

مسای از پی چیز با رنج دست

تو باشی بران بهره در شهره ای

که هرگز ز پیمان تو نگذرم

سخنها ز اندازه اندر گذشت

کنون بازگشتی ز گفتار خویش

گه جنگ و آویزش کارزار

همی کرد پاسخ به الیاس یاد