چو لهراسپ بنشست بر تخت داد

جهان آفرین را ستایش گرفت

چنین گفت کز داور داد و پاک

نگارندهٔ چرخ گردنده اوست

چو دریا و کوه و زمین آفرید

یکی تیز گردان و دیگر بجای

چو موی از بر گوی و ما در میان

تو شادان دل و مرگ چنگال تیز

ز آز و فزونی به یکسو شویم

ازین تاج شاهی و تخت بلند

مگر بهره مان زین سرای سپنج

من از پند کیخسرو افزون کنم

بسازید و از داد باشید شاد

مهان جهان آفرین خواندند

گرانمایه لهراسپ آرام یافت

از آن پس فرستاد کسها به روم

ز هر مرز هرکس که دانا بدند

ز هر کشوری بر گرفتند راه

ز دانش چشیدند هر شور و تلخ

یکی شارسانی برآورد شاه

به هر برزنی جشنگاهی سده

یکی آذری ساخت برزین به نام