درخت بلند ازبرش سایه دار

بنان آمد آن پادشا رانیاز

که نشناختی چهرهٔ شهریار

که شاخی گهر زین کمر بازکش

ز هرگونه مهره بسی برده رنج

که این مهره ها تا کت آید به کار

دگر نان و بی راه جایی گذر

درم بد کسی را که بودی به کار

بدان شاخ زرین ازو خواست نان

ندانم نیارمت کردن رها

که این را بها کن بدانش بکوش

بدو گفت کاین را که یارد خرید

برین گونه هر سال صد نوبدی

گر از بنده خفته ببریده ای

ابا گوهر و زر و با کارکرد

سوی شهریار نو اندر کشید

بریده یکی شاخ زرین کمر

که گر زین خداوند گوهر نشان

همان را که او باشد از گوهرت

زره پوش مردی کمانی بدست

بهر چیز مانندهٔ شهریار

چو خورشید تابنده در جوشنست

یکی بنده در پیش او با کمر

مراداد و گفتا کز ایدر بپوی

هم اکنون برفتم چو باد از برش

که دیدار او در زمانه نوست

چو باد دمان تا لب جویبار

به پژمرد و شمشیر کین برکشید

همه باز گشتند گریان ز راه

بسی هر کسی داستانی زدند

بدان شاه روز بد اکنون نوست

چه در باغ باشد چه اندر نبرد

ز درگاه او برد چندی سپاه

فراوان سخن گفت و خسرو شنود

برین کرده ها زینهارم دهد

وگرنه بپویم به سوی نشست

نه انده گساری نه پیکارجوی

که درکار هشیاتر کن نگاه

سرانجام سیرآیی از کارزار

به پیکار تو یک دل و یک تنند

مگر کینها بازگردد به مهر

همه بیمم از مردم ناسزاست

بیم بر مگر کامگاری کنند

دلش بد شد از روزگار کهن

ز گفتار ایشان برآشفته بود

بدست یکی بنده دور از گروه

نشسته تو اندر میان دل به بیم

زمین آهنین بخت پرکین بود

سپر آسمان زرین منست

کزین گنجها بد دلم چون چراغ

کجا اختر گیتی افروز من

که بر تاجها بر بدی نام من

پر از درد شد جان تاریک اوی

ز باغش بیاورد لشکر به راه

که ای گنج اگر دشمن خسروی

که امروز در دست آهرمنم

نهان باش و منمای رویت بکس

کزو هیچ بر بد مکن نیز یاد

بدان خانهٔ رهنمونش برند

نباید نماید کس او را گزند

گلینوش را با سواری هزار

شد آن شاه را سال بر سی و هشت

گه آتش و مرغ بریان و می

به آرام بر تخت بنشست شاد

درم داد یک ساله از گنج شاه

تو خواهیش ناچیز خوان خواه شاه

نباید کزو چشم داری وفا