ز لشکر همه زو شناسد گناه

نیارست شد نیز در پیشگاه

همی کرد زان آزمایش بسی

به پیچید یکسر ز فرمان شاه

شدند اندر آن کار همداستان

کزین دور شد فرو آیین و بخت

که برکارها کردن آژیر بود

همی از تو بیند گناه سپاه

نیاری فزون زین نباید چخید

از اندوه ایران چونیران شود

کدامست با شرم و بی گفت و گوی

بران تاج دینار باید فشاند

به زندان بود کس نباید دگر

برین روز و شب برنیامد بسی

همه کارها زو گرفتند خوار

فراوان برفتند با او سپاه

سخن رفت چند آشکارا و راز

بدیهای خسرو همه کرد یاد

همی کرد خواهند شاهی بپای

که من نیستم چامهٔ گفت وگوی

کنم بر بدان جهان جای تنگ

به نزد کنارنگ و هم پهلوان

مبادا که بیند کسی تاج و گاه

به بیدادگر بندگان شاد شد

مر او را ز ایرانیان برگزید

به نزدیک آن مستمندان شویم

جوان و دلیر جهانجوی را

کزو داشتی بیشتر مغز و پوست

همی دارد آن بستگان را به زار

که کار سپهبد گرفتیم خوار

نماند به ایران یکی پهلوان

نماند به ایران کسی بی گزند

همی تاخت برسان آذر گشسپ

سپهبد پذیره شدش بی درنگ

سپهبد به جنگ اندرون کشته شد

سیه گشت روز و تبه گشت کار

بدان چاره با جامهٔ کارزار

سبک پاسخش نامور باز داد

بدانگه به زندان چرا شد فراز

از اندوه چندان دلش بردمید

رها کردن مانه کار شماست

که گر مردمی کام شیران مخوار

نباشی تو کم گیر زین راستان

برادر بماند تو را پانزده

بدیشان بود شاد تخت مهی

ازان خانهٔ تنگ بگذارد پای