چه آمد بروی از پی نام را

شد از درد گریان هران کان شنید

دو دیده پر از خون و رخ لاژورد

جهاندیدگان را همه پیش خواند

بشد زار و گریان هران کوشنید

ابی آتش تیز بریان شدند

نگه کرد کاین بدبریشان که تاخت

ز هر گونه ای خویش و پیوند بود

سرای و همه بر زن او بسوخت

همه چیز او را به تاراج داد

ز پرده به گیسوش بیرون کشید

نکرد ایچ یاد از در رنج اوی

نیامدش خراد بر زین بدست

به پوشیدشان جامه های کبود

که خاقان ازان کار بدنام بود