وزان روی بهرام شد تا به مرو

کس آمد به خاقان که از ترک و چین

که آگاهی ما به خسرو برند

منادیگری کرد خاقان چین

شود تامیانش کنم بدو نیم

همی بود خراد برزین سه ماه

به تنگی دل اندر قلون را بخواند

بدو گفت روزی که کس در جهان

تو نان جو و ارزن و پوستین

کنون خوردنیهات نان و بره

چنان بود یک چند و اکنون چنین

کنون روزگار تو بر سرگذشت

یکی کار دارم تو را بیمناک

ستانم یکی مهر خاقان چین

به نزدیک بهرام باید شدن

بپوشی همان پوستین سیاه

نگه دار از آن ماه بهرام روز

وی آن روز را شوم دارد به فال

نخواهد که انبوه باشد برش

چنین گوی کز دخت خاقان پیام

همان کارد در آستین برهنه

چو نزدیک چوبینه آیی فراز

مرا گفت چون راز گویی بگوش

چو گوید چه رازست با من بگوی

بزن کارد و نافش سراسر بدر

هر آنکس که آواز او بشنود

یکی سوی فرش و یکی سوی گنج

وگر خود کشندت جهاندیده ای

همانا بتو کس نپردازی

گر ایدون که یابی زکشتن رها

تو را شاه پرویز شهری دهد

چنین گفت با مرد دانا قلون

همانا مرا سال بر صد رسید

فدای تو بادا تن و جان من

چو بشنید خراد برزین دوید

بدو گفت کامد گه آرزوی

ببند اندرند این دو کسهای من

یکی مهر بستان ز خاقان مرا

بدو گفت خاتون که خفتست مست

ز خراد برزین گل مهر خواست

گل اندر زمان برنگینش نهاد

بدو آفرین کرد مرد دبیر