کز ایران به خاقان کسی نامه برد

بدو گفت کای مهتر به آفرین

همی نامه سازد یک اندر دگر

بدان تا تو را گردد ایران زمین

تو راشاه خوانم بران مرز و بوم

به ایران و توران گشایند لب

که مه پای بادا ازیشان مه سر

ز بن برکنم تخم ساسانیان

ورا در دل اندیشه چون بیشه شد

سخنگوی و داننده و یادگیر

همه رازها برگشاد از نهفت

ز خویشان نزدیک و بیگانگان

که بر تخم ساسان پرآمد قفیز

نماید خردمند را رای و راه

چو خاقان یکی خویش و یارش بود

سخنهای بهرام باید شنود

بخندید و بر دیگر اندازه شد

که بگزید باید دو مردجوان

همان رنج کش باید و لشکری

دگر سرکشی بود ز نگوی نام

به دیوان دینار دادن نشاند

که هشیار باشید روز نبرد

چه هنگام شادی چه هنگام خشم

ز جیحون به گردون برآرید خاک

همه نامداران و شیران گرد

رخ خورشد از گرد چون آبنوس

به روز سفندار مذ بامداد