شب و روز آسایش آموزگار

دد و دام بودی فزون از گمان

فروهشته چون مشک گیسو رسن

ندیدی کس او را مگر گرمگاه

خروشش همی برگذشتی ز ابر

شده روز ازو بر بزرگان دژم

ز رنجش همه بوم در ماندند

اگر ماه دارد دو زلف سیاه

دو بی جاده خندان و نرگس دژم

اگر تافتی بر سرش آفتاب

همی گرد آن مرغزاران بگشت

بدشتی دگر بود زان مرغزار

همی رای زد با یکی رهنمون

فرود آمد او را به دم درکشید

سرآمد بران خوب چهره جهان

همان مادرش نیر بر کند موی

چو بر آتش تیز بریان بدند

که تا چین کی آید ز چنگش رها

وزان مرد جنگی برآورد گرد

بهر کس همی گفت کردار اوی

از ایران همان نیز صد نامدار

همی راند بهرام با رهنمون

که با برز و با فرهٔ ایزدیست

که بهرام یل راندانی بنام

سرتاج او برتر از ماه بود

که از خسروان نام مردی ببرد

به لرزد همی زیر اسپش زمین

همی تاج شاهی نهد بر سرش

سز دگر بنازیم در پر اوی

چو خاقان نگردد بدان کارسست

برو بشنود درد و نفرین من

بخواند برو مهتر راستان

مگر کشته و گرگ پایش کشان

ز تیمار آن دختر آزاد شد

یکایک بگفت آنچ دید وشنید

بجایی که چون من سواری بود

بگوییم و ننگی شود گوهرم

همی کوه آهن رباید به دم

همان شاه را جان گرامی بود

بخواهم ز بهر جهان بین خویش

بگویم برآید مگر کام من

نهانی ز هرکس همی داشت راز

جهان را بران سور پر نور کرد

چو آمدش برتخت زرین نشاند

بشد تیز و بهرام یل را بدید

که آباد بادا بتو ترک و چین

که باشد بران آرزو کامگار

برین آرزو کام و پیمان تو راست

یکی مرغزارست زیبای سور

یکی جشن سازند گاه بهار

یکی کوه بینی سیه تر ز قار

که این کشور چین ازو در بلاست

دگر نیز نامش نداند همی

که خورشید کردی برو آفرین

که خاقان به نخچیر بد با سپاه

کشید آن بهار مرا او بدم

چنان هم بیاید ز بهر شکار

همان نامور پهلوانی نماند

برانگیخت از بوم آباد خاک

بسی تاختند اندران کوهسار

برو پشت و گوش و سر و یال اوی

مر او را چه شیر و چه پیل و نهنگ

چوگیرد شمار کم و بیش اوی

بیایم ببینم من این جشنگاه

بلند آفرینندهٔ ماه وهور

چو بشگیر ما را نمایند راه