چوبشنید بهرام کز روزگار

نهادند بر چشم روشنش داغ

پسر برنشست از بر تخت اوی

ازان ماند بهرام اندر شگفت

بفرمود تا کوس بیرون برند

بنه برنهاد وسپه برنشست

سپاهی بکردار کوه روان

چوآگاه شد خسرو از کاراوی

فرستاد بیدار کارآگهان

به کارآگهان گفت راز ازنخست

که بااو یکی اند لشکر به جنگ

دگر آنک بهرام در قلبگاه

چگونه نشیند بهنگام بار

برفتند کارآگهان از درش

چو رفتند و دیدند و بازآمدند

که لشکر بهرکار با اویکیست

هرانگه که لشکر براند به راه

زمانی شود بر سوی میمنه

همه مردم خویش دارد براز

بکردار شاهان نشیند ببار

چواز رزم شاهان نراند همی

چنین گفت خسرو بدستور خویش

چو بهرام بر دشمن اسپ افکند

دگر آنک آیین شاهنشهان

سیم کش کلیله است ودمنه وزیر

ازان پس ببندوی و گستهم گفت

چوگردوی و شاپور و چون اندیان

نشستند با شاه ایران براز

چنین گفت خسرو بدان مهتران

هرآن مغز کو را خرد روشنست

کس آنرا نبرد مگر تیغ مرگ

کنون من بسال ازشما کهترم

بگویید تا چارهٔ کارچیست

بدو گفت موبد انوشه بدی

چوپیدا شد این راز گردنده دهر

چونیمی ازو بهرهٔ پادشاست

دگر بهرهٔ مردم پارسا

چو نزدیک باشد بشاه جهان

کنون از خرد پاره ای ماند خرد

خرد نیست با مردم ناسپاس

اگر بشنود شهریار این سخن

بدو گفت شاه این سخن گر بزر

سخن گفتن موبدان گوهرست

که چون این دو لشکر برابر شود

نباشد مرا ننگ کز قلبگاه

بخوانم به آواز بهرام را

یکی ز آشتی روی بنمایمش

اگر خود پذیرد سخن به بود

وگر جنگ جوید منم جنگ جوی

همه کاردانان بدین داستان

بزرگان برو آفرین خواندند

همی گفت هرکس که ای شهریار

تو را باد پیروزی و فرهی

چنین گفت خسرو که این باد وبس

سپه را ز بغداد بیرون کشید

دو لشکر چو تنگ اندر آمد به راه

چوشمع جهان شد بخم اندرون

طلایه بیامد زهردوسپاه

چو از خنجر روز بگریخت شب

تبیره برآمد زهر دو سرای

بگستهم وبندوی فرمود شاه

چنین با بزرگان روشن روان

طلایه ببهرام شد ناگزیر

چوبشنید بهرام لشکر براند

نشست از برابلق مشک دم

سلیحش یکی هندوی تیغ بود

چوبرق درفشان همی راند اسپ

چو آیینه گشسپ ویلان سینه نیز

سه ترک دلاور ز خاقانیان

پذیرفته هر سه که چون روی شاه

اگربسته گرکشته اورابرت

زیک روی خسرو دگر پهلوان

نظاره بران از دو رویه سپاه