کنون داستانهای دیرینه گوی

که چون او سوی شهر ترکان رسید

ز گردان بیدار دل ده هزار

پسر با برادرش پیش اندرون

چو آمد بر تخت خاقان فراز

چو خاقان ورا دید برپای جست

بپرسید بسیارش از رنج راه

هم ایزد گشسپ و یلان سینه را

چو بهرام برتخت سیمین نشست

بدو گفت کای مهتر بافرین

تو دانی که از شهریار جهان

بر آساید از گنج و بگزایدش

گر ایدون که اندر پذیری مرا

بدین مرز بی یار یار توام

وگر هیچ رنج آیدت بگذرم

گر ایدون که باشی تو همداستان

بدو گفت خاقان که ای سرفراز

بدارم تو را همچو پیوند خویش

همه بوم با من بدین یاورند

تو را بر سران سرفرازی دهم

بدین نیز بهرام سوگند خواست

بدو گفت خاقان به برتر خدای

که تا زنده ام ویژه یار توام

ازان پس دو ایوان بیاراستند

پرستنده و پوشش و خوردنی

ز سیمین و زرین که آید به کار

فرستاد خاقان به نزدیک اوی

به چوگان و مجلس به دشت شکار

برین گونه بر بود خاقان چین

یکی نامبردار بد یار اوی

ازو مه به گوهر مقاتوره نام

به شبگیر نزدیک خاقان شدی

بران سان که کهتر کند آفرین

هم آنگه زدینار بردی هزار

همی دید بهرام یک چندگاه

بخندید یک روز گفت ای بلند

بهر بامدادی بهنگام بار

ببخشش گرین بیستگانی بود

بدو گفت خاقان که آیین ما

که از ما هر آنکس که جنگی ترست

چو خواهد فزونی نداریم باز

فزونی مر او راست برما کنون

چو زو بازگیرم بجوشد سپاه

جهانجوی گفت ای سر انجمن

چو باشد جهاندار بیدار و گرد

اگر زو رهانم تو را شایدت

بدو گفت خاقان که فرمان تو راست

مرا گر توانی رهانید ازوی

بدو گفت بهرام که اکنون پگاه

مخند و بر و هیچ مگشای چشم

گذشت آن شب و بامداد پگاه

جهاندار خاقان بدو ننگرید

ز خاقان مقاتوره آمد بخشم

بخاقان چین گفت کای نامدار

همانا که این مهتر پارسی

بکوشد همی تا بپیچی ز داد

بدو گفت بهرام که ای جنگوی

چو خاقان برد راه و فرمان من

نمانم که آیی تو هر بامداد

بران نه که هستی تو سیصد سوار

نیرزد که هر بامداد پگاه

مقاتوره بشنید گفتار اوی

بخشم و به تندی بیازید چنگ

به بهرام گفت این نشان منست

چو فردا بیایی بدین بارگاه

چو بشنید بهرام شد تیز چنگ

بدو داد و گفتا که این یادگار

مقاتوره از پیش خاقان برفت