خروشی برآمد زهر دو گروه

گر از تیغها تیره شد روی مهر

زمین کوه گشت آهنین یکسره

بیابان همی جست بر کوه راه

یکی خنجر آبگون برکشید

دل شیر دربیشه شد بد و نیم

همه کشور دوک لشکر کشید

که دارد نگه میسره ومیمنه

همی باش تا پیش روی سپاه

بگاه گریزش درنگی منم

جهان دید یکسر زلشکر سیاه

همی تیغ بارید گفتی ز ابر

ببالا گذشتند زان رزمگاه

نهاده دو دیده بفرمانبران

چپ وراست و قلب و جناح سپاه

برفتند مردان پر خاشجوی

سپهر ا زبر خاک دشمن شدست

فلک تار دید و زمین قار دید

که از برتو ران پاک وبرتر توی

که داند چنین جز تو ای پاک وراد

سر نیزه که شود خار و خو

جهان پیش چشمش یکی بیشه بود

ز آهن بکردار کوهی سیاه

چو نزدیک ترشد بران برز کوه

نگه کن بدان بنده دیوساز

چواو کامران شد تو بگریختی

که تا از میان دلیران کجاست

ببیند دل و رزم مردان کار

دلش گشت پردرد و کین کهن

سلیح سواران فروریختی

دلش گشت پرخون و سر پر ز باد

که روپیش آن مرد ابلق سوار

تومگریز تا لب نخایی زننگ

چنان شد که با باد انباز گشت

به آوردگه رفت چون پیل مست

برافراخت زانگونه زونام را

که بیدارباش ای سوار نبرد

کمندی بفتراک و نیزه بدست

برآهخت چون باد و برگفت نام

ازان کوه سر سر برآورد راست

دو دیده پر از آب و دل پر ز خشم

جهانجوی بر جای بفشارد پای

بر وی اندر آورد جنگی سپر

که تاسینه ببرید تیره تنش

بخندید کان زخم بهرام دید

ازان خندهٔ خسرو آمد بخشم

نه نیکو بود خنده درکارزار

دلت خیره بینم بکین نیا

نبینند هرگز به آباد بوم

چنان دان که بخت تو برگشته شد

نخندم همی وز بریده تنش

همو یابد از چرخ گردنده کوس

نبودت هنر تا نیاویختی

که زخمش بدین سان بود روز جنگ

که ای نامداران فرخ نژاد

مرین کشته را بست باید بر اسپ

بدان تابریده ببیند شهش

بتنگی ببستند مردان کین

همی شد به لشکر گه خویش باز

گشادند زان کشته بند کمند

بفرمود پس تا بکردند خشک

زره دربر و تنگ بسته میان

که شمشیر این بندهٔ دیوساز

ازو گر هزیمت شدم نیست ننگ

به دل پاک بی جنگ خسته شدند

همی رخ پر از آب و دل پر ز رشک

همه جاثلیقان گرد و سوار

بدرید ز آواز رومی گروه

همان زخم شمشیر و گرز گران

سپهر روان بر خروشد همی

بماندند بر جای بربسته راه

هرآنکس که بود از دلیران سری

تن خسته زندگان راببست

تلی گشت برسان کوه بلند

ببرید خسرو ز رومی امید

کند همی برین گونه بر کارزار

همان تیغ پولاد را موم دان

که فردا مبر جنگیان را به کار

بیارم ز ایرانیان کینه خواه

شما را بباید شدن بی درنگ

که کوه و بیابان پر از خون کنیم