چوآمد بران شارستان شهریار

که چیزی کزین مرز باید بخواه

که هرچند این پادشاهی مراست

بران شارستان ایمن و شاد باش

همه روم یکسر تو را کهترند

تو را تا نسازم سلیح و سپاه

چو بشنید خسرو بدان شاد گشت

بفرمود گستهم و بالوی را

بخراد برزین وشاپور شیر

که اسپان چو روشن شود زین کنید

بپوشید زربفت چینی قبای

ازین شارستان سوی قیصر شوید

خردمند باشید وروشن روان

گر ای دون که قیصر به میدان شود

بکوشید با مرد خسروپرست

سواری بداند کز ایران برند

بخراد برزین بفرمود شاه

به قیصر یکی نامه باید نوشت

سخنهای کوتاه و معنی بسی

که نزدیک او فیلسوفان بوند

چونامه بخواند زبان برگشای

ببالوی گفت آنچ قیصر ز من

ز فرمان و سوگند و پیمان و عهد

بدان انجمن تو زبان منی

به چیزی که برما نیاید شکست

تو پیمان گفتار من در پذیر

شنیدند آواز فرخ جوان

همه خواندند آفرین سر به سر

به نزدیک قیصر نهادند روی

چو بشنید قیصر کز ایران مهان

رسیدند نزدیک ایوان ز راه

بیاراست کاخی به دیبای روم

نشست از بر نامور تخت عاج

بفرمود تا پرده برداشتند

گرانمایه گستهم بد پیشرو

چو خراد برزین و گرد اندیان

رسیدند نزدیک قیصر فراز

همه یک زبان آفرین خواندند

نخستین بپرسید قیصر ز شاه

چو بشنید خراد به رزین برفت

بفرمان آن نامور شهریار

نشست این سه پرمایهٔ نیک رای

بفرمود قیصر که بر زیرگاه

چنین گفت خراد برزین که شاه

که در پیش قیصر بیارم نشست

مگر بندگی را پسند آیمت

بدو گفت قیصر که بگشای راز

نخست آفرین بر جهاندار کرد

که اویست برتر زهر برتری

بفرمان او گردد این آسمان

سپهر و ستاره همه کرده اند

چو از خاک مرجانور بنده کرد

چنان تا بشاه آفریدون رسید

پدید آمد آن تخمهٔ اندرجهان

همی رو چنین تا سر کی قباد

نیامد بدین دوده هرگز بدی

کنون بنده یی ناسزاوار وگست

همی داد خواهم ز بیدادگر

هرآنکس که او برنشیند بتخت

شناسد که این تخت و این فرهی

مرا اندرین کار یاری کنید

که پوینده گشتیم گرد جهان

چوقیصر بران سان سخنها شنید

گل شنبلیدش پر از ژاله شد

چوآن نامه برخواند بفزود درد

بخراد بر زین جهاندار گفت

مرا خسرو از خویش و پیوند بیش

سلیح است و هم گنج و هم لشکرست

اگر دیده خواهی ندارم دریغ