همی بود بندوی بسته چو یوز

نگهبان بندوی بهرام بود

ورا نیز بندوی بفریفتی

که از شاه ایران مشو ناامید

اگرچه شود بخت او دیرساز

جهان آفرین برتن کیقباد

نماند به بهرام هم تاج وتخت

ز دهقان نژاد ایچ مردم مباد

بانگشت بشمر کنون تا دوماه

بدین تاج و تخت آتش اندرزنند

بدو گفت بهرام گر شهریار

زپند توآرایش جان کنم

یکی سخت سوگند خواهم بماه

که گر خسرو آید برین مرز وبوم

به خواهی مرا زو به جان زینهار

ازو بر تن من نیاید زیان

بگفت این و پس دفتر زند خواست

چو بندوی بگرفت استا و زند

مبیناد بندوی جز درد ورنج

که آنگه که خسرو بیاید زجای

مگر کو به نزد تو انگشتری

چوبشنید بهرام سوگند او

بدو گفت کاکنون همه راز خویش

بسازم یکی دام چوبینه را

به زهراب شمشیر در بزمگاه

بدریای آب اندرون نم نماند

بدو گفت بندوی کای کاردان

بدین زودی اندر جهاندار شاه

تودانی که من هرچ گویم بدوی

بخواهم گناهی که رفت از تو پیش

اگر خود برآنی که گویی همی

ز بند این دو پای من آزاد کن

گشاده شود زین سخن راز تو

چو بشنید بهرام شد تازه روی

چو روشن شد آن چادر مشک رنگ

ببندوی گفت ارث دلم نشکند

سگالیده ام دوش با پنج یار

چوشد روز بهرام چوبینه روی

فرستاده آمد ز بهرام زود

زره خواست و پوشید زیرقبای

زنی بود بهرام یل را نه پاک

به دل دوست بهرام چوبینه بود

فرستاد نزدیک بهرام کس

که بهرام پوشید پنهان زره

ندانم که در دل چه دارد ز بد

چو بشنید چو بینه گفتار زن

هرآنکس که رفتی به میدان اوی

زدی دست بر پشت اونرم نرم

چنین تا به پور سیاوش رسید

بدو گفت ای بتر از خار گز

بگفت این و شمشیر کین برکشید

چوبندوی زان کشتن آگاه شد

بپوشید پس جوشن و برنشست

ابا چند تن رفت لرزان به راه

گرفت او ازان شهر راه گریز

به منزل رسیدند و بفزود خیل

زمیدان چو بهرام بیرون کشید

ازان پس بفرمود مهر وی را

ببهرام گفتند کای شهریار

که اوچون ازین کشتن آگاه شد

پشیمان شد از کشتن یار خویش

چنین گفت کنکس که دشمن ز دوست

یکی خفته بر تیغ دندان پیل

دگر آنک بر پادشا شد دلیر

ببخشای برجان این هر چهار

دگر هرک جنباند او کوه را

تن خویشتن را بدان رنجه داشت

بکشتی ویران گذشتن برآب

اگر چشمه خواهی که بینی بچشم

کسی راکجا کور بد رهنمون

هرآنکس که گیرد بدست اژدها

وگر آزمون را کسی خورد زهر

نکشتیم بندوی را از نخست

برین کرده خویش باید گریست

وزان روی بندوی و اندک سپاه

همی برد هرکس که بد بردنی

بیابان بی راه و جای دده

نگه کرد موسیل بود ارمنی

جهان جوی بندوی تنها برفت

چو مو سیل را دید بردش نماز

بدو گفت موسیل زایدر مرو

که در روم آباد خسرو چه کرد

چو بشنید بندوی آنجا بماند