چوگستهم وبندوی به آذرگشسپ

که در شب به نزدیک خسرو شود

فرستاده آمد بر شاه نو

ز آشوب بغداد گفت آنچ دید

چنین گفت هرکو زراه خرد

نترسد ز کردار چرخ بلند

گراین بد که گفتی خوش آمد مرا

ولیکن پدر چون به خون آخت دست

هم او را کنون چون یکی بنده ام

هم اندر زمان داغ دل با سپاه

سپاهی بد از بردع و اردبیل

از ارمینیه نیز چندی سپاه

چوآمد ببغداد زو آگهی

همه شهر ز آگاهی آرام یافت

پذیره شدندش بزرگان شهر

نهادند بر پیشگه تخت عاج

بشهر اندرون رفت خسرو بدرد

چه جوییم زین گنبد تیزگرد

یکی راهمی تاج شاهی دهد

یکی را برهنه سروپای و سفت

یکی را دهد توشهٔ شهد و شیر

سرانجام هردو بخاک اندرند

اگر خود نزادی خردمند مرد

ندیدی جهان ازبنه به بدی

کنون رنج در کارخسرو بریم